2023 seçimlerine yüksek enflasyon ortamında girildi, yıkım başlamıştı. Büyük depremin üstünden henüz iki ay bile geçmemişti, yaraları taptazeydi.

Depremin yaraları taze, enflasyonun yıkımı korkunçtu ama bu felaketlerin pençesinde kıvranan insanlar Erdoğan’dan olan beklentilerini henüz tüketmemişlerdi. Erdoğan para basıp dağıtıyor; yoksullara ve depremzedelere umut vermeye çalışıyordu. Şimdi daha iyi anlıyoruz ki Türk halkının en yoksul kesimleri, Erdoğan’ın kendilerini devlet yardımları ile koruyacağını, konut ve işyerlerini geri kazandıracağını umut ediyorlardı.

Kılıçdaroğlu’nun aldığı oylardan biraz daha fazlası, Erdoğan’a yetiyordu zaten. Bu umudun canlı tutulması, amacına ulaşmayı sağladı. Deprem “asrın felaketi”, enflasyon “faiz lobilerinin saldırısı” olarak takdim edildi. Daha önce yine Erdoğan’a oy vermiş bulunan belli sayıda seçmenin buna inandırılması sonuç almak için yeterli olacaktı ve oldu!

Aradan 10 ay geçti; sıra yerel seçimlere geldi. Ne deprem yaraları sarılabildi ne de enflasyonun yarattığı geçim sorunları çözüldü. Tam tersine, bu yaralar daha da depreşti; geçim sıkıntısı giderek arttı.

Mahfi Eğilmez, “son bir yılda geçmiştekinden tek farklı şey, emekli ve ücretlinin refah düzeyinin hızla düşmesiydi” diye yazdı. Eğilmez’in hesabına göre, seçimde oy kullanan 48 milyon seçmenin 25 milyon kadarı geçim sıkıntısı yaşan emeklilerden ve ücret geliri olanlardan oluşuyor. Demirel, “boş tencere iktidarı götürür” demiş ya; son seçimde ortaya çıkan sonucun evinde tenceresi kaynamayan insanların ürünü olduğu bu rakamlarla kanıtlanmış oluyor.

Türkiye Cumhuriyeti’nin kaynakları yetseydi, Erdoğan’ın bu sürece müdahale edeceğinden ve devlet kaynaklarını seferber ederek Mayıs-2023’te canlı tutabildiği umudu yaşatmaya çalışacağından kimsenin kuşkusu olmaması gerekir. Ama devlet dediğiniz yapı da bir yere kadar muktedirdir; gücü her şeye yetmez, yetemez.

AK Partililer şimdi Maliye Bakanı Mehmet Şimşek’i sorumlu tutmaya ve emeklilere artış yapılsaydı bu sonuçtan kurtulabileceklerini ifade etmeye başladılar. Bu da mümkün değildi aslında; olsaydı yaparlardı! Devlet olmayan kaynaklarını emeklilere dağıtmış olsaydı ne döviz kuru kontrol edilebilecekti ne de fiyatlar. İşte bu hale, “harç bitti, yapı paydos” hali diyoruz.

Olmaz kardeşim, bitti! Buraya kadarmış! Türkiye Cumhuriyeti’ni batırmak, insanları aç ve açıkta bırakmak pahasına sürdürülen popülist politikaların ömrü bu kadarmış…

Belli oldu ki Erdoğan iktidarı, Covid-19 pademisi ve 7 Şubat depremlerinde zorunlu olarak yaptığı harcamaların yarattığı enflasyon ile mücadele etmek yerine, enflasyonu körükleyerek kaynak yaratmak ve bu kaynağı harcayarak Erdoğan’ı yeniden seçtirmek projesi yürütmüş ve başarılı olmuştur. Her başarının olduğu gibi bunun da bir bedeli ve ödülü vardı. Bedeli Türkiye halkı yoksullaşarak, açlıkla sınanarak ödemiştir. Ödülü, seçilmeyi başaran Erdoğan almıştır. Türkiye halkı bu bedeli ödediğini fark edince itiraz etmiş ve yerel seçimlerde Erdoğan’a kaybettirmiştir.

Seçim bitti ama ödenmesi gereken bedel henüz tamamlanmadı! Şimdi sırada yitirilen kaynakların toparlanmasını sağlayacak enflasyonla mücadele süreci var. Emekliler en azından birkaç yıl daha açlık sınırının altında yaşayacak; ücretliler sürünecek. Kredi kartı borçları tahsil edilmek istenecek; icralar başlayacak. Banka kredileri geri çağrılacak veya yeniden yapılandırmalarla ödenemeyecek faizler ortaya çıkacak. İş yerleri kapanacak, çalışanlar işsiz ve gelirsiz kalacak. Bu arada fiyatlar da artmaya devam edecek. Bedel ödenmesi gerekir ve ödenecek!

Erdoğan, 2028 yılında, belki aday bile olamayacak ama Türk halkı, Türk devletinin enflasyonla mücadeleye zamanında başlamamasının bedelini önümüzdeki yıllarda da ödemeye devam edecek!